Pierwszy wstępniak, czyli chowam pazury

Nie przyszłam tu mówić o ziemi, trawie i wodzie.
Chyba, że mówić o tym jaką ziemią jestem.
Przechodzącą przez przemiany...
Ziemią zmęczoną,
a jednak odradzającą się w cyklach obrotów.
Jak kruchą trzciną
i równocześnie jak bardzo płynie we mnie Życie.

chowam pazury
pokazuję tropy
drżącą skórę pod grubym futrem
tętniące wilcze serce.
Serce wilczycy.

patrzę skąd przywędrowałam
węszę
badam ślady, które przetrwały
choćby tylko w mojej pamięci
po to by ruszyć dalej
tyle, że
ze zreperowanym kompasem
w mojej głowie

MS